Iranian Journal of Otorhinolaryngology
Volume:16 Issue: 2, 2005

تاخیر در ترمیم و بازشدگی زخمهای جراحی یک مشکل بالینی آشکار می باشد گزارشهای متعددی راجع به این که فنی توئین موضعی ممکن است ترمیم زخم را تسریع بخشد وجود دارد.
بر پشت 10 موش نر rat 4 انسزیون پوستی ایجاد شد و بلافاصله بخیه زده شد. در روزهای فاز پرولیفراتیو و اوایل فاز maturation این انسزیونها با فنی توئین و با N/S (به عنوان کنترل) به طور زیرجلدی تزریق شدند. پوست ناحیه 18 روز بعد برداشته شد و زخمها با دستگاه تنسیومتر تحت کشش و نیز تحت بررسی میکروسکوپی قرار گرفتند. اطلاعات به صورت میانگین (انحراف معیار) بر حسب نیوتن بیان گردیده و با آزمون t دانشجو آنالیز گردیده است.
استفاده از فنی توئین در فازهای پرولیفراتیو و maturation باعث افزایش قابل توجه در قدرت کششی زخم {N(5.15)34.16 و N (7.43) 32.18 در زخمهای درمان شده در برابر N (85.04)28.5 و N (4.93)26.7 در زخمهای کنترل 20= P<0.01n} شد. افزودن فنی توئین در این دو فاز فرقی با یکدیگر ندارد. افزایش در قدرت زخم همراه با افزایش رسوب کلاژن در زخم بود.

سرگیجه خوش خیم وضعیتی از شایعترین علل مراجعه به متخصص گوش و حلق و بینی است. مانور درمانی (Epley,Semont) روش موثری جهت درمان بیماری بوده و انجام آنها با عارضه قابل توجهی همراه نمی باشد.
هدف این مطالعه بررسی و مقایسه عوارض انجام این دو مانور تعداد جلسات مانور لازم جهت بهبودی در بیماران BPPV می باشد.
جمعیت مورد مطالعه 130 بیمار با تشخیص اثبات شده BPPV کانال خلفی با شرح حال و مانورهال پیک بوده زمان مطالعه از 80/1/1 لغایت 81/7/1 و مکان آن مرکز پزشکی آیت الله کاشانی اصفهان می باشد. بیماران به طور تصادفی در دو گروه 65 نفری قرار گرفته و جهت گروه اول و دوم به ترتیب مانور Epley و Semont انجام گرفته و سپس طی یک دوره پیگیری 3 ماهه هر هفته بیماران از نظر وجود سرگیجه و نیستاگموس طی انجام مانورهال پیک بررسی می شدند.
دو گروه از نظر فراوانی جنس و میانگین سنی همسان بوده (P<0.05) و اثر بخشی مانورهای Epley و Semont در پایان ماه سوم به ترتیب (93.84 و 76.92%) بود (P=0.01)، عوارض ناشی از انجام مانورها به ترتیب (4.61% و 0%) بود (P=0.082) و میانگین تعداد جلسات انجام شده تا بهبودی کامل به ترتیب (1.09± 1.93 و 0.8±2.14) بوده است (P=0.09).
بحث: طبق این مطالعه این دو مانور در درمان BPPV مؤثر بوده و اثربخشی Epley بیشتر بوده و انجام این دو مانور با عارضه قابل توجهی همراه نبوده و از نظر تعداد جلسات مانور لازم جهت بهبودی نیز تلفات معنی داری ندارند(P=0.09).

بررسی نتیجه درمان 143 مورد جراحی آندوسکوپی پارانازال از فروردین سال 79 تا اردیبهشت ماه سال 82.
یک مطالعه رترسپکتیو روی 143 بیمار مبتلا به سینوس مزمن و پولیبوز بینی که تحت عمل جراحی آندوسکوپی سینوس قرار گرفته اند و برای 6 تا 30 ماه پیگیری کردیم.
عوارض جراحی روی بیماران فقط 4 مورد اکیموز برای اوربیتال و 4 مورد خونریزی مختصر بعد از عمل بود. بیماران برای 6 ماه تا 30 ماه پیگیری شدند و میزان موفقیت 95.8% بوده است.
میزان موفقیت در این مدت 8، 95% بود که با مطبوعات نیز مقایسه شد و عوارض مینور جراحی شامل 4 مورد اکیموز پرای وربیت و 4 مورد خونریزی مختصر بعد از عمل بود که ذکر شد و بیماران سیگاری و آلرژیک زمان ترمیم مخاطی بعد از عمل طولانی تری نسبت به بیماران غیرآلرژیک و غیرسیگاری داشتند.

در دو دهه گذشته جراحی آندوسکوپیک فونکسیول سینوس (FESS) به طور گسترده و موثر در درمان بیماری التهابی مزمن سینوسها به کار می رود. CT کرونال سینوس بررسی تشخیصی انتخابی قبل از انجام جراحی است. با شناخت مسیرهای دناژ سینوسها و پنج الگو با pattern اصلی التهابی سینونازال، CT می تواند امکان طرح ریزی بهتر تکنیک جراحی را فراهم کند. این الگوها عبارت اند از: 1) infundibularو 2)OMU ostiomeatal unitو، 3) sphenoethmoidal rccess یا SER، و4) پولیپوز سیننونازایا SNR و 5) اسپورادیک یا طبقه بندی نشده unclassifiable).
در این پژوهش CT اسکنهای کرونال سینوس متعلق به 77 بیمار (از 12 تا 68 سال، سن متوسط 32 سال) که به علت بیماری التهابی مزمن سینونازال مورد عمل جراحی FESS قرار گرفتند، از نظر الگوهای بیماری التهابی سینوس مورد بررسی قرار گرفت. الگوی infundibular در 11 مورد (14%) الگوی OMU در 42 مورد (55%)، الگوی SER ذر 32 مورد (42%)، الگوی SNP در 16 مورد (21%) و بالاخره الگوی اسپوردیک در 10 مورد (13%) دیده شدند. اغلب موارد الگوی SER و OMU همراه هم بودند (پان سینوزیت). واریانتهای آناتومیک نیز در 70 مورد (91%) دیده شدند شایع ترین موارد انحراف تیغه بینی (59%) و(concha bulosa (42% بودند. concha bulosa و نیز اندازه آن در افزایش احتمال ایجاد و شدت تغییرات التهابی در سینوسها نقش داشت.
به علت آنکه این بیماران کاندید جراحی بودند، وجود موارد شدیدتر گرفتاری تا حدی مورد انتظار بود ولی به طور کلی نسبت الگوهای وسیع تر و شدیدتر درگیری (به خصوص پان سینوزیت) قابل توجه بود. ممکن است یک علت این مساله مراجعه دیرهنگام بیماران به جراح در کشور ما باشد.

از یکصد نمونه ترشحات گوش میانی بیماران مبتلا به عفونتهای مزمن گوش میانی به وسیله سواب استریل نمونه برداری و در لوله های استریل به بخش میکروب شناسی دانشکده پزشکی انتقال یافت. نتایج حاصل از این بررسی از نظر درصد فراوانی نسبی باکتری های جدا شده بدین قرار است.
استافیلوکوک طلایی 16.6%، گونه های سودوموناس 14.81%، گونه های پروتئوس 12.96% و نتایج حاصل از تعیین حساسیت به شرح زیر است:استافیلوکوک طلایی بالاترین مقاومت به آمپی سیلین (100%) و پلی میگزین(B (66.6% نشان داده است. و بیشترین حساسیت را به سیپروفلوکساسین و آمیکاسین (100%) داشته است.
بیشترین مقاومت سودوناموس نسبت به آمپی سیلین و اریترومایسین (100%) و بیشترین حساسیت آن نسبت به سیپروفلوکساسین (100%) و پلی میگزین(B (93.75% بوده است.
پروتئوس بالاترین میزان مقاومت را نسبت به اریترومایسین و تتراسیکلین (100%) و بیشترین حساسیت را به سیپرو فلوکساسین و سفتی زوکسیم (100%) دارا بوده است.

جراحی تومورهای غدد بزاقی تحت فکی را در مدت 15 سال ارزیابی و فاکتورای دخیل در سرنوشت و بقا بیمار مورد بررسی قرار گرفته اند. شایعترین تومور خوش خیم غدد تحت فکی پلئومرفیک آدنوما (11 مورد) در حالی که بین تومورهای بدخیم آدنوئید سیستیک کارسینوما (12 مورد) شایع بوده است.
در تومورهای بدخیم 5 ساله بیماران 61.9% بوده است. در بین تومورهای بدخیم نوع بافت و اندازه تومور در بقا موثر نبوده بلکه انتشار نسج نرم و متاستاز به غدد لنفاوی در پیش آگهی بیماران تاثیر داشته است.

شیمی درمانی با پاسخهای بالایی که در کانسرهای متاستاتیک سر و گردن دارد همیشه به عنوان یک روش درمانی اولیه و قطعی سرطانهای غیرمتاستاتیک سر و گردن و با اهداف افزایش کنترل موضعی، کاهش متاستاز دوردست و بهبود سورایوال مورد توجه بوده است. اگر چه افزایش کنترل موضعی و در نتیجه افزایش احتمال حفظ ارگان در مواردی مثل کانسرهای حنجره نشان داده شده و نیز گزارشات متعددی بر کاهش احتمال عود دوردست یا حداقل تاخیر متاستاز تاکید دارند اما مطالعات متعدد کنترل شده و راندومایز تاثیر قابل توجه این اقدام درمانی در افزایش سوروایوال را گزارش نکرده اند. اشکالات زیادی بر نحوه انجام این مطالعات گرفته می شود ولی شیمی درمانی خود نیز به عنوان یک اقدام curative دارای اثر نسبی است یعنی همیشه نسبتی از سلولها را از بین می برد و هیچ گاه نمی تواند سبب استریل شدن یک تومور ماکروسکوپیک شود. از طرفی داروهای موجود به عنوان موثرترین داروی شیمی درمانی نیستند و تحقیقات برای یافتن داروهای موثرتر ادامه دارد. به علاوه با توجه به این که پس از درمان موضعی تومورهای موضعا پیشرفته عود دوردست غالبا با عود موضعی نیز همراه است. نقص در درمانهای موضعی نیز به عنوان عامل محدود کننده اثر شیمی درمانی بر افزایش سوروایوال این بیماران مطرح است. در حال حاضر تاکید شیمی درمان در دو محور نئواجوانت و همزمان با رادیوتراپی می باشد که اگر چه هر دو روش برای حفظ ارگان مطرحند از این میان تنها روش آخری تاثیر نسبی بر افزایش سوروایوال داشته است. بنابراین شیمی درمانی همزمان با رادیوتراپی و تاکید بر حفظ دز موثر هر کدام ضمن قبول افزایش عوارض حاد موضعی و نه تاخیری رادیوتراپی به عنوان روش درمان امیدوارکننده بیماری قابل عمل یا غیرقابل عمل IV و III stage غیرمتاستاتیک مطرحند.

همانژیوم می تواند به دو فرم داخل استخوانی و مخاطی در بینی وجود داشته باشد، که فرم داخل استخوانی نوع کم شایع تر آن می باشد. به دلیل مشابهت ظاهری این ضایعات با سایر ضایعات خونریزی دهنده، شک به این ضایعات جهت پیش بینی های لازم و آمادگی جراح باید مد نظر باشد. بیمار خانم 33 ساله ای است که از 5 ماه پیش از مراجعه دچار کوفتگی بینی و تورم سمت چپ صورت شده است.
منشا ضایعه از توربینت میانی و نوع ضایعه در بررسی هیستوپاتولوژی یک همانژیوم داخل استخوانی گزارش شده بر اساس بررسی های انجام گرفته از کتب و مجلات و مدلاین تاکنون مورد مشابهی گزارش نشده است.

سندرم موبیس یک اختلال مادرزادی ناهمگن و غیرپیشرونده نادر است که در اکثر موارد به شکل تک گیر دیده شده و تاکنون موارد معدودی از این بیماری گزارش شده است. شاخصه بالینی این سندروم، فلج دو طرفه عصب زوج شش با شدت متفاوت، فلج محیطی ناکامل و دو طرفه عصب زوج هفت همراه با ناهنجاری های اوروفاسیال و اندامها می باشد.
علائم بالینی به طور کلاسیک ناشی از عدم شکل گیری هسته های اعصاب جمجمه ای در پل مغزی می باشد. بیمار که معرفی می شود، مرد جوان 18 ساله ای است که به علت اختلال در حرکات چشم و حالت چهره مراجعه نموده است. وی از بدو تولد اختلال در مکیدن پستان و عدم تغییر چهره در حین گریه کردن به همراه پاچنبری دو طرفه داشته و والدین از همان دوران کودکی متوجه اختلال در حرکات چشم وی شده اند. در طی این سالها علایم مذکور روند ثابت و غیرپیشرونده داشته است.
در ارزیابی بالینی به عمل آمده از بیمار، یافته های مهم شامل: فلج محیطی دو طرفه و غیرقرینه اعصاب فاسیلا با برتری در طرف چپ، فلج دو طرفه عصب زوج شش، تنبلی چشم در طرف چپ (آمبلیوپی)، افزایش قوس کام سخت، پاچنبری دوطرفه، اختلال کامل نگاه به طرف راست و ایجاد تقارب (Convergence) در نگاه به چپ و گواتر می باشد.
در برسی های فرابالینی از جمله MRI مغز و تنه مغز، اکوکاردیوگرافی، الکترودیوگرام، تست عملکرد کبد، کلیه، تیروئید و شنوانی سنجی هیچ گونه یافته غیرطبیعی به دست نیامد.